इकठोर वि॰[हिं॰ इक + ठौर = स्थान] एक स्थान पर पर । एकत्र । उ॰— (क) जेंवत कान्ह नंद इकठौरे । — सुर॰ १० २२४ (ख) जब पाँडे इत उत कहुँ गए । बालक सब इकठौरे भए । सूर॰,७ ।२ ।
